آسمان شب، اصطلاحی مرتبط با اخترشناسی از زمین است که به ظاهر شب هنگام، اجسام آسمانی مانند ستارگان، سیاره ها و ماه که در یک آسمان پاک میان غروب و طلوع خورشید مشاهده می شوند، اشاره می کند. چشمه های نور طبیعی در آسمان شب بسته به زمان و مکان شامل مهتاب، اخترتاب و هواتاب می شوند. شفق قطبی آسمان های بالای مدار قطبی را روشن می کند. تحت شرایط خاص ممکن است یک خروج جرم از تاج خورشیدی بزرگ، یا حتی بادهای خورشیدی شدید ممکن است شفق قطبی را به سمت استوا بکشد. آسمان شب و مطالعه آن در فرهنگ های باستانی و نوین جایگاهی تاریخی دارد. برای مثال در گذشته کشاورزان از وضعیت آسمان شب به عنوان یک تقویم برای تعیین زمان کاشت استفاده می کردند. بسیاری فرهنگ ها با کشیدن صورت های فلکی در میان ستاره های آسمان، آنان را از طریق افسانه ها و اسطوره ها به ایزدهای خود مرتبط کرده اند. صورت فلکی یا هم اختران، گردایه ای از ستاره ها است که از دیدگاه زمینی به شکل ویژه ای مانندسازی و نام گذاری شده است. در واقعیت سه بعدی، ستارگان یک پیکر آسمانی لزوماً به هم نزدیک نیستند و پیوندی به هم ندارند. قرار دادن آنها در یک مجموعه تنها به خاطر نزدیکی ظاهری از دیدگاه زمینی است. دسته بندی ظاهری ستارگان به صورت پیکرهای آسمانی از دید نشانی دهی و ساختن نقشه های آسان فهمِ آسمان سودمند است. بیشترین کاربردی که صورت های فلکی دارند، تقسیم بندی آسمان به ناحیه های مشخص و نام گذاری آنها است. وسعت آسمان نیاز وجود یک سری آدرس را ضروری ساخته است. هرچند با مختصات نجومی مانند بعد و میل نیز می توان این کار را انجام داد، اما بهره گیری از این مختصات کار آسانی نیست. راحت ترین راه این است که آسمان به نواحی مختلف آشکاری تقسیم شود. بهترین راه برای چنین تقسیم بندی استفاده از ستاره های بارز و مشخص آن است. این تقسیم بندی شامل چند ستاره در کنار یکدیگر می شود که مثلاً شکل یک مربع یا مثلث را تشکیل می دهد.
